Þessar síðustu vikur af ferðalaginu voru bestu vikur ferðarinnar, ef ekki bara bestu vikur lífs míns. Hef sagt það eftir ansi margar útlandaferðir, en þessi toppaði allt. Ég er semsagt komin heim núna þegar þetta er skrifað. Eða hitt „heim“. Mér var alveg farið að líða eins og heima hjá mér í Costa Rica og finnst ég alveg smá eiga heima þar líka. En okei, í síðasta bloggi kláraði ég að segja frá þriðju vikunni, þannig að núna er það fjórða vikan (sem var síðasta vikan mín í San José) og svo þessar tvær vikur sem ég var í bakpokaferðalagi um Panama, Nicaragua og Costa Rica :))))) Síðasta vikan í San José leið óþarflega hratt. Þetta var síðasta vikan í verkefninu og það var mjög skrítin tilfinning að vita að þetta var að verða búið. Þessi vinnuvika var svipuð og hinar, nema hvað að einn dag fórum við í einhverskonar skrúðgöngu/messu, mjög furðulegt. Löbbuðum einhvern hring í hverfinu og á meðan hljómuðu allskonar sögur af jesú. Við stoppuðum á nokkrum stöðum þar sem allir fóru með bænir. Það var óvenju heitt þennan dag og þetta var einnig sá dagur sem ég ákvað að það væri frábær hugmynd að fara í svörtum buxum í vinnuna. Mikil mistök. Gangan endaði í messu í kirkjunni sem er í sama húsi og leikskólinn. Allt frekar furðulegt en gaman að upplifa þetta. Á föstudeginum kvaddi ég síðan alla í vinnunni, krakkana og starfsfólkið. Ég þoli ekki kveðjustundir og blóta sjálfri mér nánast undantekningarlaust á svoleiðis stundum fyrir að vera alltaf að setja sjáfla mig í þessar aðstæður. En þetta er víst bara hluti af því að ferðast. Á laugardeginum var svo eina skiptið í ferðinni sem ég hugsaði „fokkk afhverju er ég ekki bara á Íslandi“. Þarna var allt sem fer í taugarnar á mér við Costa Rica (sem er ekki margt) sett saman á svona fjóra klukkutíma. Ég semsagt þurfti að fara í hraðbanka til að taka út colones (local gjaldmiðillinn) og dollara, til að geta borgað á landamærunum þegar ég færi inn í Nicaragua. Þarna úti er þetta ekki jafn einfalt og á Íslandi, að geta bara farið á netið og séð hvar hraðbankar eru, þannig að eina í stöðunni (eins og svo oft áður) var að fara og spyrja einhvern local. Eftir að hafa fengið þær upplýsingar frá einum innfæddum að það væri hraðbanki ekki langt í burtu, nánar tiltekið 200 metrum sunnan við eitthvað plaza. Þar sem ég vissi ekkert hvar þetta plaza var þá sagði þetta mér voða lítið, en heimilisföngin í Costa Rica eru bara svona og voða lítið við því að gera. Ég hoppaði þess vegna upp í næsta strætó til að fara í mallið þar sem ég vissi að það væru nóg af hraðbönkum þar. Næsta mission var að finna hraðbanka sem vildi taka íslenska kortið mitt, því það vilja ekki allir hraðbankar taka svoleiðis. Eins og venjulega í Costa Rica var ekkert verið að splæsa í kort af mall-inu þannig að ég rölti bara um þetta risastóra mall leitandi að ákveðinni tegund af hraðbanka. Eftir langa leit fann ég síðan banka sem samþykkti að taka íslenska kortið mitt. Hann var þó ekkert rosalega samvinnuþýður og ákvað að ég mætti bara taka út einu sinni. Gaman. Ég gat semsagt bara tekið út Colones en ekki dollara, en mig vantaði dollara til að borga á landamærunum í Nicaragua. Þarna voru liðnir svona tveir tímar frá því að ég fór heiman frá mér með það eina verkefni að taka út pening, eitthvað sem hefði tekið svona korter á Íslandi. Ég átti enn eftir að taka út dollara og sá fram á að það gæti alveg tekið aðra tvo tíma svo ég ákvað að fá mér að borða áður en ég héldi áfram í þessu skemmtilega missioni. Pantaði mér smoothie á einhverjum stað, en hann, eins og margir aðrir staðir tók ekki kort og eini peningurinn sem ég var með var colones sem ég þurfti að nota til að borga ferðina sem ég var að fara í daginn eftir. Einu staðirnir sem tóku kort voru gallo pinto staðir (hrísgrjón og baunir) sem var sirka það síðasta sem mig langaði í. Ég hélt þá bara leitinni áfram mjög svöng, fann svo hraðbanka sem virkaði og labbaði út í strætóskýli. Strætóinn minn kemur á svona hraðbraut hjá mall-inu, en svo er svona hliðargata sem liggur samsíða og hann keyrir líka stundum þá götu. Eins og með margt annað þá veit ég ekki betur en að það sé bara tilviljun sem ræður því hvora götuna hann keyrir, þannig að ég stóð bara þarna á milli að fylgjast með báðum götunum. Það er auðvitað engin tímaáætlun fyrir strætóana þannig að ég vissi ekkert hvenær var von á honum þannig að þetta var allt voða óljóst. Komst svo loksins heim, eftir að vera búin að eyða svona fjórum tímum í að taka út pening. Snilld. Á sunnudaginum fórum við svo sirka tíu saman í dagsferð til Isla Tortuga, sem er eyja fyrir utan Costa Rica. Við vorum þrjár stelpur sem vorum allar á vegum sömu samtaka, og nokkrir vinir okkar frá Costa Rica. Þeir voru á bíl þannig að þetta var mjög fín tilbreyting frá því að vera alltaf að taka rútu. Það var tveggja tíma keyrsla til Puntarenas og þaðan tókum við speed boat út í eyjuna. Á leiðinni stoppuðum við til að snorkla, sem var eins og að synda í Nemó myndinni, endalaust af litríkum fiskum og allt mjög framandi. Eftir snorklið sigldum við á eyjuna og VÁ hún var fullkomin. Eitt af mörgum mómentum í ferðinni þar sem ég þurfti næstum að klípa mig til að vera viss um að mig væri ekki að dreyma. Þessi eyja var paradís - alveg tær sjór, hvít strönd og fullt af pálmatrjám. Semsagt umhverfið sem mig dreymir um all day everyday. Þegar við komum biðu okkar fullt af ferskum ávöxtum og nóg af bjór. Við vorum bara í sólbaði, skoðuðum eyjuna og fórum í strandblak, á milli þess sem við kældum okkur niður í sjónum og sötruðum bjór. Draumalífið, ég veit. Þegar sólin var farin og bjórinn búinn sigldum við svo til baka og keyrðum til San José. Kom heim um tíu og átti þá eftir að klára að pakka fyrir næstu ferð, en ég var á leið til Nicaragua morguninn eftir. Ég vaknaði svo klukkan fjögur eftir alltof stuttan svefn, tók strætó niður í bæ og taxa þaðan á rútustöðina. Rútuferðin til Nicaragua var svona sjö tímar, tók rútu til Rivas sem er lítill pueblo nálægt landamærunum, og taxa þaðan á hostelið þar sem ég nennti ekki að díla við alla öskrandi rútubílstjórana sem kepptust við að bjóða mér rútumiða. Hitti Ólöfu, Sóleyju og Aldísi á hostelinu, var líka með þeim í Manuel Antonio nokkrum helgum áður, og við ferðuðumst semsagt saman um Nicaragua. Um nóttina var brjálað rok og það voru engar rúður í gluggunum (mjög eðlilegt þarna úti) og læsingin á herberginu okkar var biluð þannig að hurðin var opin eiginlega alla nóttina þannig að það var rosa mikill gegnumtrekkur og mér leið semí eins og ég myndi fjúka úr kojunni minni. Það gerðist samt ekki. Morguninn eftir fórum við inn í San Juan del Sur (hostelið okkar var upp á fjalli svoldið fyrir utan bæinn) og þurftum að taka út pening. Það tók mjög langan tíma og ég held að við höfum verið búnar að prófa sirka alla hraðbanka í bænum áður en við fundum einn sem virkaði. Tókum rútu til Rivas og þaðan aðra rútu til Granada. Þetta voru ekki venjulegar rútur heldur chicken bus, sem eru svona eins og gömlu bandarísku skólarúturnar sem maður sér í bíómyndum (og held að þetta séu bara þær rútur) svona gular og voða bandarískar. Það kostar mjög mjög lítið að ferðast með chicken bus, en gæðin líka eftir því. Það er engin loftkæling (sem er ekkert grín í næstum 40° hita) og síðan fer rútan ekki af stað fyrr en hún er orðin full. Þá er ég ekki að tala um þegar það situr fólk í öllum sætunum, heldur þegar það komast bókstaflega ekki fleiri inn í rútuna. Getið ímyndað ykkur sveittu stemmninguna. Töskurnar fara svo upp á rútuna og eru bundnar með bandi, voða traustvekjandi. Það fer bara allt upp á þessar rútur, þeir vippuðu t.d. einni þvottavél upp á, voða eðlilegt bara. Þegar við komum til Granada vorum við allar ótrúlega ferskar eftir rútuferðina og í miklu stuði til að labba um og finna hostel (kaldhæðni). Eftir svona hálftíma leit (sem leið eins og þrír klukkutímar) fundum við hostel og allar beint í langþráða kalda sturtu. Granada minnti mig svoldið á Sevilla og bara almennt á Spán, rosa mikil stemmning á götunum og allt ótrúlega litríkt. Röltum svo um bæinn og fengum okkur sushi og kokteila í kvöldmat, á alveg fínum stað, og borguðum rúmlega 1000kr fyrir það. Ef þetta væri svona á Íslandi myndi ég sennilega borða fátt annað en sushi og kokteila. Næsta dag fórum við í dagsferð til Lago Apoyo, sem er vatn rétt hjá Granada. Eins og alltaf í Nicaragua vorum við alltof mörg í bílnum, held við höfum verið svona 12 í 6 manna bíl. Við vorum á einhverju svona restort-i við vatnið sem var mjög fínt. Dagurinn fór í að liggja í sólbaði, synda í vatninu, fara á kayak og allskonar svoleiðis. Rútuferðin til baka var síðan mjög Nicaragua-leg. Bíllinn sem við fórum í hefði semsagt frekar átt heima á safni heldur en á götunum. Það var t.d. ekkert mælaborð og síðan var gat í gólfinu þannig að maður sá niður á götuna, og ýmislegt fleira sem var að. Við rétt höfðum það upp fjallið en á leiðinni niður drap bíllinn á sér þannig að við runnum bara niður, mjög eðlilegt. Þegar við komum til Granada var svo rautt umferðarljós framundan, við gátum að sjálfsögðu ekki stoppað þar sem við hefðum ekkert komið á stað aftur. Einhvernveginn komumst við næstum á áfangastað án þess að þurfa að stoppa og runnum bara áfram, þangað til bíllinn bræddi endanlega úr sér. Rétt náðum að beygja inn á eitthvað plan og bíllinn dó þar. Nokkuð viss um að hann hefur ekki farið aftur á götuna eftir þetta. Við komumst svo í samband við íslenska stelpu sem heitir Heiðrún og er au-pair í Nicaragua, hún býr í Managua (sem er höfuðborgin). Hún kom að sækja okkur um kvöldið og við gistum hjá henni eina nótt. Áttum mjög gott kvöld og vöknuðum svo óþarflega snemma daginn eftir miðað við hvenær við fórum að sofa. Heiðrún sýndi okkur svo borgina og við fórum á markað þar sem við keyptum allskonar dót sem okkur vantaði ekki. Kvöddum svo Heiðrúnu og tókum rútu til León. Vorum þar í tvo daga, sem fóru í að rölta um, skoða merkilegar byggingar og drekka kalda drykki, þar sem það var hátt í 40° hiti. Seinni nóttina vorum við í smá veseni með hostel, þar sem þetta var um páskana og nánast allt uppbókað. Fundum eitt hostel sem átti laust herbergi, það var reyndar ekki með loftkælingu heldur bara viftu, en sættum okkur við það þar sem við sáum ekki fram á að finna neitt betra, þurftum a.m.k. ekki að sofa á götunni. Við vorum svo ótrúlega heppnar að viftan í herberginu okkar gerði ekkert gagn og hitastigið um nóttina var því nálægt 40°, sem var auðvitað voða þægilegt fyrir okkur íslendingana, enda alveg vanar svona hita. Þessu fylgdi líka mikil spenna þar sem maður vissi ekki hvort maður væri að sofna eða hvort það væri að líða yfir mann af hita. Mjög gaman. Mæli með. Vöktum meira og minna alla nóttina (til að njóta hitans, skiljiði) og vorum allar sammála um að þetta hefði verið besta nótt ferðarinnar (ath kaldhæðni). Hélt í alvöru að ég myndi deyja og var mikið að velta fyrir mér að labba í einn hraðbanka sem við höfðum farið í fyrr um daginn sem var með rosa góðri loftkælingu, og sofa bara á gólfinu þar. Morguninn eftir fóru stelpurnar í einhverskonar eldfjallaferð en ég þurfti að græja rútumiða til Costa Rica þannig að ég fór ekki með. Í Nicaragua eru rútumiðakaup ekki eitthvað sem maður gerir á netinu, þannig að ég þurfti bara að gjöra svo vel að labba um og finna skrifstofu sem seldi rútumiða til Costa Rica. Skemmtilegt mission. Fengum okkur svo að borða og síðan var komið að enn einni kveðjustunduinni í ferðinni, þar sem stelpurnar voru á leið upp til Guatemala en ég á leið niður til Costa Rica. Ég tók rútu til San José og private shuttle þaðan til Bocas del Toro (Panama). Það eru engar rútur sem fara beint til Bocas þannig að ég tók þennan fína private shuttle sem innihélt meðal annars hádegismat á voða fínum stað á Karabísku ströndinni. Stundum tekur maður troðfullan chicken bus til að spara 20$ en stundum tekur maður door to door shuttle með öllu inniföldu. It‘s called balance. Shuttle-inn fór með okkur að Almirante og þaðan tókum við speed boat til Bocas del Toro, það eru eyjur í Karabíska hafinu, rétt fyrir utan Panama. Í Bocas hitti ég Kristbjörgu og Unni, þær voru búnar að vera í Suður-Ameríku og ég hitti þær semsagt í Panama og var með þeim í viku. Vorum fjóra daga í Bocas, fyrsta daginn var rigning þannig að það var ekki mikið að gera þann dag. Daginn eftir var hins vegar sól og við fórum á Playa Estrella (Starfish beach) sem er semsagt strönd þar sem eru margir krossfiskum, mjög kúl. Þar var líka tær sjór og hvítur sandur og fullt af pálmatrjám, mjög fullkomið allt saman. Daginn eftir fórum við í island hopping, sem var eins og nafnið gefur til kynna ferð sem innihélt stopp á nokkrum eyjum. Fórum fyrst í Dolphin Bay þar sem við sáum höfrunga og næst stoppuðum við hjá kóralrifi og fórum að snorkla. Bæði mjög gaman. Síðan sigldum við í eyju sem heitir Isla Zapatilla, sem er fallegasti staður sem ég hef séð. Þetta er eyja bara in the middle of nowhere í Karabíska hafinu, mjög lítil (tekur svona hálftíma að labba í kringum hana) og flottustu strendur sem ég hef séð og sjórinn alveg blár og tær. Allt voða óraunverulegt og manni leið eins og maður væri staddur í einhverju draumaheimi (sem þetta svosem var). Eftir nokkra tíma á ströndinni og sjónum sigldum við til baka, stoppuðum á einni eyju og skoðuðum letidýr. Þessi dagur var algjör snilld og einn af þessum dögum sem maður á alltaf eftir að muna eftir. Daginn eftir fórum við til Costa Rica, nánar tiltekið til Puerto Viejo, sem er lítill bær á Karabísku ströndinni. Það er rosa mikil hippamenning þar og stemmning eftir því, annar hver maður með dredda og sirka allir að reykja gras. Við komum um hádegi og eyddum deginum á ströndinni og fórum svo á karókíbar um kvöldið. Næsta dag fórum við í dagsferð til Cahuita, sem er bær/þjóðgarður rétt hjá Puerto Viejo. Þessum degi, eins og mörgum öðrum, var eytt á ströndinni. Næsta dag var svo komið að því að fara aftur „heim“ til San José þar sem ferðalagið mitt var að klárast. Sorgleg staðreynd. Vorum komnar til San José um hádegið, fórum á Subway og vorum svo nokkra tíma í sundlauginni í sólbaði. Þessar síðustu tvær nætur í Costa Rica gisti ég hjá vinafólki sem býr rétt fyrir utan San José. Húsið þeirra er mjög flott (gæti næstum kallað það höll) sem var algjör lúxus svona eftir tvær vikur á skítugum hostelum. Það var t.d. mjög skrítið að geta farið í sturtu án þess að vera í inniskóm og að það væri heitt vatn í sturtunni. Ég átti svo dót hjá host fjölskyldunni minni sem ég þurfti að sækja, semsagt dót sem þau geymdu fyrir mig þessar tvær vikur sem ég var í bakpokaferðalagi. Tók strætó til þeirra, sótti dótið og kvaddi þau, ótrúlega skrítið að taka strætó „heiman frá mér“ í síðasta skipti og það var eiginlega þarna sem ég áttaði mig á að þetta væri að verða búið og ég væri að fara aftur til Íslands og vissi eiginlega bara ekki hvernig mér átti að líða. Fór svo aftur til vinafólks míns sem ég var að gista hjá og borðaði með þeim um kvöldið, þau eru öll mjög nice og hefði alveg verið til í að vera hjá þeim lengur. Ég var ekki komin lengra en til Washington þegar ég byrjaði að sakna Costa Rica, þar sem hitastigið þar var óþarflega nálægt núlli. Lenti þar svoldið seint um kvöld og tók strætó og metro á hostelið. Það voru allir í úlpum og kuldaskóm en ég bara á sandölum stuttermabol. Ég fékk semsagt ekki memo-ið um að það væri vetur í Washington í apríl. Náði þó að draga eina gollu upp úr töskunni minni, sem var sennilega hlýjasta flíkin sem ég var með. Komst svo loksins upp á hostel, alveg frosin á tánum og fór beint í heita sturtu. Lenti svo í mjög steiktu atviki um nóttina. Vaknaði við að einhver gaur var að beina vasaljósi í andlitið á mér og spyrja hvað ég héti, voða eðlilegt bara. Áður en ég náði að svara því var hann búinn að spyrja næstu spurningu „do you have a reservation?“ Held ég hafi aldrei verið jafn lost í lífi mínu og horfði svo á hann bara „who are you and why are you waking me up in the middle of the night and asking for my name?!“. Þá var þetta einhver gaur sem var að vinna á hostelinu, þau höfðu greinilega yfirbókað í herbergið og vöktu þess vegna bara alla í herberginu um miðja nótt til að athuga hvort þeir væru með bókað rúm. Frábær hugmynd. Vaknaði svo snemma daginn eftir til að hafa tíma til að versla og skoða Washington. Búðirnar opnuðu klukkan tíu þannig að ég byrjaði á að skoða hvíta húsið og fá mér að borða, og eins og týpískur íslendingur var ég mjög spennt að fara í h&m og var mætt þangað á slaginu tíu. Það voru ekki jafn mikið af búðum í Washington og ég hélt, fór í Forever 21 líka en síðan var ekkert mikið af öðrum spennandi búðum í miðbænum. Fór þá bara aftur í h&m og rölti um þangað til ég þurfti að fara upp á flugvöll. Washington heillaði mig ekkert rosalega, það var alveg fínt að vera þarna þennan eina dag, en myndi ekkert sérstaklega vilja fara þangað aftur. Þarna var svo bara ferðin mín búin og eina sem var eftir var að fljúga heim til Íslands. Get ekki alveg lýst því hvað það var skrítið. Það var einhvernveginn geðveikt fáránlegt að hugsa um að ég væri að fara aftur til Íslands og lífið væri að fara að vera „venjulegt“ aftur. Þessi ferð er það skemmtilegasta sem ég hef gert og alveg besta ákvörðun sem ég hef tekið. Þetta var alveg smá púsl með skólann og kostaði líka alveg sitt, en svo mikið þess virði! Hvet alla rosa mikið til að ferðast og prófa eitthvað nýtt, ekkert endilega til Costa Rica (þó ég geti algjörlega mælt með því landi). Þetta er svo mikil upplifun og svo mikið gaman, engir tveir dagar eru eins og allt er svo spennandi, og ef þú spyrð mig þá eru ferðalög það besta í heimi.
En það verða semsagt ekki fleiri blogg um þessa ferð, en ég er að fara til Möltu og Slóveníu og eflaust einhverra fleiri landa í sumar þannig að það koma mögulega einhver blogg þá :))))))))
0 Comments
Leave a Reply. |
Author22 ára viðskiptafræðinemi sem CONTACTARCHIVES
May 2016
CATEGORIES |