Núna er ég búin að vera hér í fjórar vikur sem þýðir að það eru bara tvær vikur eftir. Þetta er búið að líða alltof hratt. Mér finnst smá eins og ég hafi komið hingað í gær en þegar ég hugsa um allt sem ég er búin að gera finnst mér ég vera búin að vera hérna miklu lengur en fjórar vikur. Eins og ég óttaðist er ég orðin mjög ástfangin af Costa Rica, sem var svosem algjörlega dæmt til að gerast þar sem ég elska sól og strendur og bara allt svona tropical, og Costa Rica er nákvæmlega þannig. En allavegana. Það er margt búið að gerast síðan ég bloggaði síðast og ég man alveg pottþétt ekki eftir öllu. Núna væri þess vegna góður tími til að draga upp dagbókina sem ég ætlaði að vera rosa dugleg að skrifa í, en hún hefur legið óopnuð ofan í tösku síðustu fjórar vikur (nánar tiltekið síðan að ég kom hingað út) svo það er frekar lítið gagn í henni. Mun semsagt bara skrifa um svona það sem ég man eftir (sem eru aðallega helgarnar). Virku dagarnir eru allir frekar svipaðir svo þeir renna svoldið saman. Held ég láti bara nokkrar myndir duga fyrir virku dagana :)))) Þar síðustu helgi var ég bara hérna í San Jose. Á laugardeginum fór ég í mall sem heitir Multiplaza (stærsta mall í Costa Rica :))) ) með einni stelpu frá Austurríki sem er að vinna með mér og annarri stelpu frá Danmörku sem er hérna í öðru verkefni en með sömu samtökum. Í þessu malli eru búðir eins og Bershka (uppáhalds) og Forever 21, en málið er að þær eru miklu dýrari hérna heldur en t.d. í Barcelona (þá er ég að tala um bara jafn dýr og föt á Íslandi) þannig að við versluðum ekki mikið. Fengum okkur svo að borða á rosa amerískum veitingastað og var það sirka eina máltíð ferðarinnar sem hefur ekki innihaldið hrísgrjón (já það eru líka hrísgrjón í morgunmat, meira um það aðeins neðar). Um kvöldið fórum við svo að djamma með nokkrum vinum okkar frá Costa Rica á stað sem ég man ekki hvað heitir, en hann var mjög fancy. Það voru þrjár hæðir, sitthvor tónlist á þeim öllum, og síðan var líka svona rooftop sem maður gat farið út á, mjög kúl. Það var líka rosa mikði úrval af drykkjum sem kostuðu ekki einu sinni helminginn af því sem það myndi kosta á Íslandi. Veit að ég er alltaf að tala um veðrið hérna en þarf bara að minnast á hvað það er þægilegt að fara á djammið þegar það er sama hitastig inni og úti og sleppa þar með við þetta rosa íslenska að vilja helst hlaupa á milli staða til að þurfa að vera sem minnst úti í kuldanum. Daginn eftir, sem var sunnudagur, fann ég svo það eina sem vantaði í lífið mitt hérna í San Jose, sundlaug!!! Fram að því var nefnilega enginn staður þar sem maður gat verið í sólbaði (það að vera í sól og blíðu en geta samt ekki farið í sólbað er alveg jafn pirrandi og það hljómar). Það eru nefnilega ekkert allir með garð hérna og þrátt fyrir mikið google fundum við engar almenningssundlaugar í San Jose. Þá datt mér í hug að fara bara á eitthvað hostel sem væri með sundlaug og sjá hvort það væri ekki hægt að semja um að borga bara fyrir að fara í sundlaugina. Það gekk upp á fyrsta hostelinu sem við fórum á (Costa Rica Backpackers, mæli með). Hittum á einhvern voða nice gaur og náðum að díla við hann um að borga (næstum ekkert) fyrir að fara í sundlaugina. Mikil gleði. Þetta er rosa kúl sundlaugagarður með pálmatrjám útum allt og svo er barsvona fimmtán skrefum frá sundlauginni (þarf maður eitthvað meira?). Síðan hittir maður alltaf allskonar spennandi fólk, þar sem hostel eru yfirleitt samansafn af fólki sem elskar að ferðast og hefur komið á allskonar spennandi staði. Næsta helgi var líka mjög skemmtileg. Á laugardeginum byrjðum við á því að fara í þessa nýfundnu sundlaug, enda ekki hægt að fá nóg af því að liggja í sólbaði og sötra kalda drykki. Fórum heim upp úr hádegi og ég var síðan á leið í brúðkaup um kvöldið. Systir pabba bjó semsagt hérna í Costa Rica í næstum tvö ár fyrir ansi mörgum árum og þetta var vinafólk hennar sem var að gifta sig. Þau búa í Escazú sem var víst einu sinni sér bær en er núna í rauninni bara eins og úthverfi í San Jose. Ég tók strætó þangað, hann stoppaði í einhverjum garði og þau búa rétt hjá honum. Það þýddi samt ekki að ég hafi ekki farið létt með að villast á leiðinni. Þegar ég var í símanum að fá leiðbeiningar um hvert ég ætti að fara var einhver gaur, svona 30-40 ára, að labba fyrir framan mig og heyrði greinilega hvert ég var að fara og heyrði eflfaust líka að ég var ekki alveg með áttirnar á hreinu. Ég átti semsagt fyrst að labba að einu bakarí og hann sagðist vera á leiðinni þangað og að ég gæti labbað samferða honum, og ég bara okei snilld, villist þá amk ekki á meðan. Síðan erum við komin að bakaríinu og ég var búin að fá leiðbeiningar um hvert ég ætti að fara þaðan svo ég fylgdi þeim bara (eða reyndi það) og gaurinn ennþá að labba með mér, sem var skrítið því ég vissi ekki betur en að hann væri að fara í bakaríið. Ég átti að koma að brú fljótlega eftir að ég færi framhjá bakaríinu, ég kom hins vegar aldrei að neinni brú svo ég snéri við. Svo komum við aftur að bakaríinu og ég bara okei nú hlýtur hann að fara þangað sem hann var að fara, en nei hann hélt alltaf bara áfram að labba með mér. Síðan var hann farinn að segja mér að hann væri nýhættur með kærustunni sinni og eitthvað og gerði sig alls ekki líklegan til að fara. Þegar við vorum komin að húsinu fór hann svo að spyrja hvort ég ætti kærasta. Ég var mjög fljót að svara því játandi svona í þeirri von að þá myndi hann mögulega fara. Það gerðist hins vegar ekki. Ég var nokkrum sinnum búin að reyna að kveðja hann og gera mig líklega til að fara inn, en hann byrjaði alltaf að labba á eftir mér og bara bíddu, bíddu! Þetta var orðið svona frekar óþægilegt og ekki skánaði það þegar hann fór að spyrja mig hvort kærastinn minn væri að fara í brúðkaupið og hvort mér hefði verið boðið þið vitið bara mér eða ég+1 (svona eins og hann ætlaði bara að koma með mér). Það vildi svo heppilega til að það löbbuðum síðan hjón framhjá sem voru á leið í brúðkaupið og þau spurðu mig hvort ég væri að fara þangað líka og byrjðu að spjalla við mig, þannig að ég náði svona að labba bara með þeim inn og skilja gaurinn þannig eftir. Það er alveg svoldið af uppáþrengjandi gaurum hérna en þetta er alveg það versta sem ég hef lent í haha. Brúðkaupið var síðan mjög flott, þetta var haldið úti í garðinum hjá þeim og var allt mjög fancy. Þetta átti að byrja klukkan sex, þannig að ég mætti sirka þá og bjóst við að þetta myndi byrja þá. Það var síðan mjög fyndið að þegar ég kom var bara enakumælandi fólk komið og maður heyrði enga spænsku, ekki af því að það var engum frá Costa Rica boðið, heldur af því að á tico time þýðir klukkan sex meira svona sjö, þannig að fólkið frá Costa Rica fór svona að tínast inn upp úr sjö. Það var svosem allt í lagi því athöfnin byrjaði síðan ekki fyrr en svona hálf átta. Það var síðan rosa fínn matur og eitt af fáum skiptum í ferðinni sem ég fékk eitthvað annað en gallo pinto (hrísgrjón og baunir). Ég lenti á borði með fólki frá Madrid sem var mjög þægilegt því þó ég skilji alveg spænskuna hérna þá er ég miklu vanari spænskunni sem er töluð á Spáni. Það var fólk þarna frá alls konar löndum þannig að ég náði að spjalla við fullt af fólk frá mismunandi löndum sem er alltaf skemmtilegt. Eftir matinn fóru svo allir að dansa og við dönsuðum eitthvað frameftir. Það var síðan ekki mikill tími til að sofa því morguninn eftir var ég að fara í dagsferð til Jacó með einni stelpu frá Austurríki og annarri frá Danmörku. Jacó er strönd hérna Kyrrahafsmeginn, alls ekkert flottasta ströndin í Costa Rica en toppar samt alveg flestar strendur sem ég hef farið á. Planið var semsagt að læra að surfa, sem er eitthvað sem er búið að vera á bucketlistanum mínum svoldið lengi. Það er mikið af surfskólum í Jacó þannig að við bókuðum ekkert fyrirfram heldur ætluðum bara að rölta um og finna eitthvað. Við hittum svo stelpu í rútunni sem er frá Bandaríkjunum og er að vinna á hosteli í Jacó og á því hosteli er einmitt boðið upp á surfkennslu. Við fórum með henni þangað og pöntuðum eitt stykki surftíma sem átti að byrja tveimur tímum seinna. Notuðum þessa tvo tíma til að liggja í sólbaði og borða fullt af framandi ávöxtum (svona eins og maður gerir venjulega í mars). Við mættum svo upp á hostelið og þar byrjaði surftíminn. Það fyrsta sem hún sagði við okkur var að ef við hefðum einhverja reynslu af skíðum eða bretti þá myndi það hjálpa rosa mikið því þetta snérist aðallega um jafnvægi. Ég ofpeppaði sjálfa mig mögulega aðeins of mikið við þessar fréttir (var að æfa skíði í ~10 ár). Ofpeppaði mig alveg það mikið að ég var alveg að spá í að sleppa bara þessum surftíma, ég væri með svo mikla reynslu af skíðum að ég þyrfti eflaust ekkert á neinni surfkennslu að halda. Ég skráði mig sem betur fer ekki úr þessum surftíma og þurfti algjörlega á honum að halda. Við byrjuðum á að læra bara á ströndinni (það gekk vel) og svo fórum við í sjóinn (það ekki ekki eins vel). Byrjaði á að fá brettið í hausinn eftir að ég missti örlítið stjórn á því í einhverri öldu sem kom yfir mig. Mér tókst síðan einhvernveginn að lenda undir brettinu (nei ég veit ekki hvernig það gerðist) og náði mér þannig í þennan fína skurð á hnéð. Þetta var samt allt upp á við eftir þetta og við náðum allar að standa upp eftir nokkrar tilraunir (það var mjög kúl). Tíminn leið allt of hratt og það var ótrúlega pirrandi að þurfa að hætta svona þegar maður var eiginlega búin að ná þessu. Maturinn hérna er síðan alveg efni í sér kafla þar sem hann er allt öðruvísi en á Íslandi. Eins og ég sagði áðan þá er gallo pinto (hrísgrón og baunir) í öll mál, og já líka í morgunmat. Fyrsta morguninn hérna hafði ég hugsað mér að fá mér bara einhvern ávöxt í morgunmat, enda alls ekki með lyst á einhverjum rosalegum mat klukkan sjö á morgunanna. Þegar ég kom svo fram voru vissulega einhverjir ávextir á diskinummínum, en þar voru líka hrísgrjón og baunir ásamt kjöti og steiktum bönunum í það miklu magni að það hefði auðveldlega getað endst mér fram að kvöldmat. Þessu átti ég svo bara að skófla í mig klukkan sjö um morguninn. Ég náði að koma einhverju af þessu ofan í mig og reyndi svo að dreifa restinni af matnum þannig á diskinn að það lyti út fyrir að það væri ekkert svo mikið eftir (er búin að mastera þá tækni hérna úti). Ég borða svo hádegismat í vinnunni og þar eru líka alltaf hrísgrjón og baunir og svo yfirleitt kjöt eða fiskur með því. Í kvöldmat er svo enn og aftur hrísgrjón og baunir og með því er oft ofsoðinn kjúklingur, ofsteiktir bananar, framandi grænmeti eða eitthvað álíka furðulegt. Fyrir svona viku fékk ég samt alveg extra skrítinn kvöldmat, en hann samanstóð af spaghettíi, kartöflumús og hrísgrjón (?????). Fyrst hélt ég að það ætti kannski bara eftir að koma með eitthvað kjöt, sem gæti þá mögulega útskýrt tilvist kartöflumúsarinnar, en nei það var ekkert kjöt, bara spaghettí, kartöflumús og hrísgrjón. Ávextir hérna eru mjög ódýrir og það eru líka fullt af framandi ávöxtum sem ég hef aldrei séð á Íslandi. Smoothies líka mjög góðir og kosta nánast ekkert. Annað sem mér finnst pirrandi við matinn hérna er að það er oft erfitt að finna venjulega hluti eins og djús án þess að þeir séu með syrki. Þetta gæti hljómað eins og ég sé rosa healthy og vilji helst engan sykur en það er ekki alveg þannig (metið mitt í nammibindindi verður ekki talið í dögum heldur klukkutímum). En ég þoli ekki þegar það er sykur í hlutum eins og djús þar sem þarf ekki sykur því þá get ég ekki borðað jafn mikið af nammi og svoleiðis sem ég vill hafa sykur í :)))) Held ég hafi ekki alveg gert mér grein fyrir því hvað ég er búin að gera mikið hérna fyrr en ég fór að skrifa þetta blogg, ég er ekki næstum búin að ná að skrifa um allt sem ég er búin að vera að gera en það kemur bara í næsta bloggi þar sem ég er núna í bakpokaferðalagi og hef þess vegna ekkert mikinn tíma til að blogga!
Næsta blogg kemur síðan (vonandi) fljótlega :))))
0 Comments
JÆJA Er búin að vera hér í Costa Rica í rúma viku og allt búið að ganga mjög vel. Eða svona flest. Ferðalagið frá Íslandi var rúmlega sólarhringur og það gekk algjörlega áfallalaust fyrir sig. Flaug til Washington og lenti þar klukkan svona 5 (10 á íslenskum tíma), customs og immigration gekk hratt og ég var komin inn í landið svona klukktíma eftir að ég lenti. Tímamismunurinn var rosa mikið að vinna með mér þarna þar sem ég græddi heila fimm klukkutíma og hafði nógan tíma til að finna mér kvöldmat og horfa á nokkra friends þætti. Átti síðan flug klukkan 9 um morguninn frá Washington. Á flugvellinum fékk ég no joke besta boost sem ég hef smakkað, með jarðaberjum og sítrónu og fullt af klökum, mjög mjög gott. Lenti svo í San Jose klukkan 1 og átti mjög erfitt með að meðtaka það að þetta væri í alvörunni að gerast og að ég væri í alvöru stödd í Costa Rica. Þegar ég kom út af flugvellinum tók á móti mér alveg annar heimur, mjög heitt og svona milljón manns fyrir utan flugvöllinn með allskonar skilti og enn fleiri öskrandi leigubílstjórar að bjóða manni far. Fann þó fljótlega gaurinn frá ACI (samtökunum hérna úti) sem var að sækja mig og hann skutlaði mér til host fjölskyldunnar. Ég virðist alltaf ætla að vera jafn heppin með host fjölskyldur/meðleigjendur/herbergisfélaga sama hvert í heiminum mér dettur í hug að fara. Host mamma er semsagt mjög nice og vill allt fyrir mig gera. Síðan búa fjórir krakkarnir hennar hérna líka, þó að þau séu öll á aldrinum 26-36 ára en það er víst voða eðlilegt hérna úti. Þau tala bara spænsku sem er mjög fínt, var búin að sakna þess mjög mikið að tala spænsku síðan ég fór frá Barcelona í fyrra. Fólkið hér talar með öðruvísi hreim en Spánverjar, miklu svona mýkri hreim, en ég skil allt sem þau segja og þau skilja mig þannig að það hefur ekki verið neitt vandamál. Ég tala víst með mjög spænskum hreim þannig að ég hef svoldið verið að lenda í því að fólk haldi að ég sé frá Spáni. En já þegar ég kom til fjölskyldunnar var bara host mamma heima, hún var á leið í fjallgöngu og ætlaði svo líka að mála flöksur og spurði hvort ég vildi koma með. Ég var gjörsamlega nýkomin inn úr dyrunum en jú var svosem alveg til í að fara með, henti töskunum inn í herbergið mitt og fór í stuttbuxur þar sem hér er alls ekki veður fyrir venjulegar buxur. Þessi svokallaða fjallganga reyndist hins vegar bara vera smá labb hérna ofar í hverfið, jú þetta var vissulega upp í móti en hefði seint flokkast sem fjallganga. Vorum semsagt að labba til vinkonu hennar og þar vorum við að fara að mála þessar flöskur. Þarna var ég búin að vera í Costa Rica í kannski klukkutíma og sat þarna in the middle of nowhere að mála flösku sem var búið að velta upp úr sandi, mjög random allt saman. Þarna kom síðan fyrsta semí menningarsjokkið, ég fór aðeins fram og svo þegar ég kom til baka var komið kaffi á borðið og þau öll voða einbeitt að fara með einhverja mjög langa borðbæn eins og ekkert væri sjálfsagðara. Síðan oft þegar ég spyr t.d.host mömmu „hvað segiru?“ þá svarar hún oft „bien, gracias a dios“ sem þýðir góð, þökk sé guði. Semsagt svoldið trúaðra land en Ísland en þetta var samt í eina skiptið sem ég hef heyrt þau fara með borðbæn. Daginn eftir fór ég svo á orientation meeting hjá samtökunum hérna úti sem fjallaði um bara landið, verkefnið, menninguna og allskonar praktísk atriði sem við þurfum að vita. Ákvað síðan að vera ekkert að láta reyna á það hversu lengi ég gæti lifað án þess að vera með 3g net þannig að mitt fyrsta verkefni eftir fundinn var að kaupa mér nýtt simkort. Á fimmtudeginum byrjaði ég svo í verkefninu, er að vinna á leikskóla hérna í San Jose. Á deildinni sem ég er á eru yfirleitt svona 10 krakkar og þau eru á aldrinum 1,5-2,5 ára. Við erum þrjár að vinna á þessari deild, hinar tvær eru 19 og 26 ára og eru frá Costa Rica. Krakkarnir eru flest mjög þægileg en það er einn gaur sem er mjög erfiður og alltaf með eitthvað vesen. Oftar en ekki er hann bara að labba um og öskra PUTA (sem þýðir bitch). Eigum mjög erfitt með að hlæja ekki að þessu því það er eitthvað mjög fyndið við tveggja ára krakka sem kallar alla bitch. Síðan minnir þetta mig líka alltaf á atriðið í friends þar sem chandler segir i think im gonna go before you start calling everybody bitch, og joey segir what are you talking about, bitch! (fyndið ef þið horfið á friends, annars ekki haha). En allavegana, er að vinna alla virka daga frá 9-3 og venjulegur dagur hjá mér er þannig að ég vakna klukkan 7, sem hljómaði upphaflega eins og mín versta martröð þar sem ég er mjög mikil B manneskja, en hérna er sól og 20° klukkan 7 þannig að það er alls ekki jafn slæmt og það hljómar. Tek síðan strætó í vinnuna svona um hálf 8, en hérna er engin tímaáætlun fyrir strætó, þeir koma bara þegar þeir koma, sem er mjög lýsandi fyrir allar tímasetningar hér, hlutirnir gerast bara þegar þeir gerast og það er enginn að stressa sig neitt á því (tico time). Hef heldur ekki rekist á neitt kort af strætóleiðunum, það vita einhvernveginn bara allir hvert strætóarnir fara og hvar þeir stoppa. Stundum eru líka ekki stoppistöðvar heldur er fólk bara á götunni þar sem hann kemur og veifar og þá stoppar hann, þó að það séu fullt af bílum á eftir honum. Þeir eru líka oft ekkert að hafa fyrir því að loka hurðunum þannig að fólk getur nánast bara komið inn á ferð. Semsagt allt mjög tjillað hérna. Tek einn strætó í miðbæinn og þarf svo að labba í svona 10 mínútur í gegnum miðbæinn til að taka næsta strætó. Á þeirri stoppistöð hitti ég hinar tvær stelpurnar sem eru í sama prógrami og ég, ein frá Ítalíu og hin frá Austurríki, og við tökum strætó saman í vinnuna. Erum með krakkana inn á deild til svona hálf 11, þá er ávaxtastund, svo er hádegismatur um 12 og eftir það fara þau að sofa og sofa yfirleitt til svona 3. Þannig að frá því að þau sofna klukkan sirka 1 og þangað til þau vakna klukkan 3 erum við bara að spjalla og tjilla, voða þægilegt. Eftir vinnu tökum við svo strætó saman í miðbæinn en tökum allar sitthvorn strætóinn heim til okkar. Röltum oft eitthvað um í miðbænum áður en við förum heim og styrkjum starbucks líka mjög reglulega. Núna um síðustu helgi fór ég á strönd sem heitir Manuel Antonio með þremur íslenskum stelpum sem eru hérna í bakpokaferðalagi. Manuel Antonio er í alvöru fallegasti staður sem ég hef komið á!! Pálmatré útum allt, hvít strönd, tær sjór og öll uppáhalds spænsku lögin mín í gangi á öllum veitingastöðum. Þetta var samt líka heitasti staður sem ég hef verið á, tæplega 40° í skugga. Sólin hérna er miklu sterkari en í evrópu og maður hefði næstum geta brunnið bara með því að horfa á sólina. Vorum mest í sjónum og í sundlauginni á milli þess sem við þömbuðum ískalda smoothies svona til að reyna að kæla okkur niður. Ég fór síðan heim til San Jose á sunnudeginum, með mjög þungan bakpoka sem þrýsti svona skemmtilega á semí brunnu axlirnar mínar (já það er jafn óþægilegt og það hljómar). Ferðalagið heim var síðan mesta djók sem ég hef lent í (en góð saga svona eftir á). Það voru rútur til San Jose klukkan 17, 17.15 og 17.30 og ég átti miða klukkan 17.15. Bjóst nú ekki við að hún færi á þeim tíma þar sem tímasetningar á rútum hérna eru meira til viðmiðunar (ef þó það). Rúturnar voru allar seinar, en það fáránlegasta var að 17.30 rútan kom svona 45 mínútum á undan 17.15 rútunni (allt eðlilegt við það bara). Þegar við fórum að nálgast San Jose tók við mesta umferðarteppa sem ég hef séð (fimm umferðin á Miklubrautinni á ekkert í þetta). Hélt fyrst að það væru vegaframkvæmdir í gangi en síðan voru fullt af sölumönnum að labba á milli bílanna að selja allskonar dót þannig að þetta er sennilega bara sunnudagsumferðin. Ég ákvað síðan að taka taxa heim, sem hljómar mjög einfalt, en málið er að hér eru ekki götuheiti (það eru götuheiti ef maður skoðar kort en þau eru ekki notuð, nema bara alveg í miðbænum). Öll heimilisföngin miðast við staði, eins og heimilisfangið á ACI skrifstofunni er eitthvað 150 metrum austan við Taco Bell (hvað ef maður veit ekki hvar taco bell er? hvernig á maður að vita hvenær maður er kominn nákvæmlega 150 metra?). Mjög steikt. Ég sagði leigubílstjóranum heimilisfangið mitt, sem er nafnið á hverfinu, fyrsta appelsínugula húsið til hægri, og nafnið á skólanum sem er hérna í götunni. Jú hann vissi hvar þetta hverfi var en hafði ekki heyrt um þennan skóla (enda bara einhver pínulítill skóli) og þar með vissi hann ekki hvar ég átti heima. Það var semsagt ég sem átti þá að rata heim, sem var alls ekki vænlegt til árangurs þar sem a)það var svartamyrkur b)ég hef aldrei reynt að leggja þessa leið á minnið c)ég er mjög léleg að rata d)ég er mjög léleg að rata við vorum komin í átt að hverfinu mínu og hann alltaf að spurja hvort ég kannaðist ekki við mig, jú ég kannaðist við eitthvað en mundi samt ekkert leiðina. Síðan komum við að hringtorgi og hann bara já er það vinstri eða hægri hér, og ég bara já það klárlega hægri (en það hefði alveg eins getað verið vinstri) og þetta var allt svoldið svoleiðis. Einhvernveginn hafðist þetta samt og ég komst heim á endanum, en þetta var samt ekki alveg búið. Það er járnhlið fyrir framan húsið mitt (og á sirka öllum húsum hér) og ég er með lykil af því. Hurðin er svo alltaf opin en þarna var hún læst (frábært). Ég vissi að það væru líklega allir sofandi en prófaði samt að banka en það kom enginn. Hér eru svo rimlar fyrir gluggunum svo það að klifra inn um glugga var ekki option. Síminn minn var 1% og var búinn að hanga í því ansi lengi svo ég sá ekki fram á að hann myndi endast í eitt símtal. Ákvað þá að prófa hvort lykillinn gengi ekki bara að hurðinni líka, hann komst amk í gatið svo ég hugsaði með mér að ef ég myndi nú bara snúa nógu andskoti fast þá myndi þetta örugglega virka (það meikaði sens in the moment). Það gerðist hins vegar ekki, heldur beyglaðist lykillinn um svona 90° og var gjörsamlega afmyndaður. Þarna var ég ekki bara læst úti, heldur líka læst inni á veröndinni því lykillinn var ónýtur svo ég gat ekki opnað hliðið. Mín eina von var þá þetta 1% í símanum mínum, semsagt max 1 símtal. Hringdi í host mömmu og hef sjaldan verið jafn stressuð þar sem síminn minn hefði getað dáið any minute og þá hefði ég þurft að gista bara þarna úti. En hún svaraði, síminn dó reyndar í miðri setningu en hún fattaði hvað ég var að meina og kom að opna (mikil gleði). Þegar ég kom inn þurfti ég svo að laga þennan blessaða lykil því host mamma var alltaf að ítreka við mig að passa hann, svo ég gat ekki alveg sýnt henni lykilinn í þessu ástandi. Reyndi að rétta hann af m.a. með því að standa ofan á honum með töskuna mína í fanginu en það skilaði mjög litlum árangri. Náði semí að laga hann með því að setja hann aftur í skráargatið og snúa honum til baka en hann var samt smá rifinn (???) og virkaði ekki. Hann leit amk mun betur út svo ég sýndi host mömmu hann og hún sagði að hann hefði líklega bara bráðnað í hitanum á ströndinni (basic). Ég gerði semsagt ráð fyrir því að það að passa upp á lykilinn þýddi bara að týna honum ekki, bjóst ekki við að þurfa að passa að hann myndi ekki bráðna. En er núna komin með nýjan lykil sem ég ætla ekki að bræða :)))) Það sem ég elska mest við Costa Rica er samt veðrið. Það er sumar hér sirka 6 mánuði á ári og þá rignir bara nánast ekkert (ekki skrítið að þetta sé hamingjusamasta land í heimi!!!). Það eru alltaf svona 20-30° hér í San Jose þannig að það er bara sama hitastig inni og úti. Húsin hér eru samt ekki upphituð (eða ekki mitt hús amk) þannig að það er stundum kalt á nóttunni (en það gerist ekki á ströndinni því þar er miklu heitara). Ótrúlega þægilegt að þurfa ekkert að pæla í veðrinu heldur vita bara alltaf að það verður sól og hiti (ísland nenniru plís að step up your game)
En ætla að láta þetta duga í bili þar sem þetta er orðið svoldið lengra en ég ætlaði mér! Hasta pronto, Sóldís |
Author22 ára viðskiptafræðinemi sem CONTACTARCHIVES
May 2016
CATEGORIES |